Mag ik laten gaan een traan, heb ik dat recht in dit bestaan? Ik voel machteloosheid en een gevoel wat ik niet met je kan delen, want ik blijf hier en jij moet het leven zijn ziekte laten begaan. En hoe hard ook je deze ziekte wil overwinnen, mijn medeleven zijn voor jou slechts nutteloze zinnen. Jij wilt er zijn voor je jonge kind; als moeder maak je overuren, want je weet niet hoelang het leven nog zal duren.
Moeder zijn is van het begin af aan loslaten, maar niet op deze manier, niet door ziekte overmand veel te vroeg. Zo kan het niet zijn bedoeld. Ik; die denk te weten hoe jij je voelt? Maar ik voel niet de pijn van jouw kracht, ik mag er nog even zijn, ik ben de moeder van een kind. Een kind dat nog lacht, maar mijn kind voelt ook jouw kracht. De kracht van het leven. Het leven waarin ook zij als moeder gaat geven.
Mag ik om je huilen, je verdriet, je pijn, je machteloosheid van het zijn. Het zijn wat veel te kort gaat duren; als moeder maak je overuren. Mag ik laten gaan een traan, ik voel nu al je gemis, omdat er straks weer een moeder minder is? Een moeder die er had willen zijn, die vecht voor haar bestaan, omdat ze jou nog niet kan laten gaan.
Mag ik hebben dit verdriet? Heb ik wel dat recht? Ik; die denk te weten hoe hard jij vecht? Ik zou een stukje van mijn leven willen doneren. Opdat jij nog wat kan doen wat moeders hun kind willen leren. De liefde van het bestaan, waarom moet jij echter veel te vroeg gaan?
Mag ik hebben dit verdriet, ik weet dat jij mij nu niet ziet. Je hebt je wereld verkleind, want de tijd die jij nog zult leven; is tijd die je aan naaste dierbaren wilt geven. Je had er langer willen zijn, ze krijgen je niet klein, je zit voor altijd in hun hart. En al is dat op dit moment zwart; je bent de moeder van jouw kind en wordt met liefde bemind.
Ik zou graag uren willen doneren; al is het om boterhammen te smeren, samen langs het hockeyveld te staan of kinderen laten logeren, een kus op een wond, kunnen we het tij dan echt niet keren? En ik vraag mij steeds weer af, mag ik wel om jou huilen, van een afstand kijk ik mee; je bent de moeder van een kind, door velen bemind.
Mag ik hebben dit verdriet? Ik zou willen dat je zegt; je bent de moeder van een kind; je hoeft nog niet te gaan en zorg dat je er bent voor mijn kind al kan je nooit haar moeder zijn, zorg dat ze wordt bemind, wees een vrind. En ik? Ik kan dan alleen maar knikken en ik voel hem nu gaan; die traan………..
