Laaiend ben ik, dus niet boos of kwaad maar laaiend.
Zes jaar heb je op een school gezeten; je was de fijne, rustige gezellige leerling die altijd haar huiswerk maakte, goed oplette en meedeed.
De leerling met aandacht voor anderen, de leerling die bij een toets altijd tijd tekort kwam, maar die bij een mondeling of een werkstuk floreerde en hierdoor er dus goed voor stond. De leerling die bij een muziekoptreden een visitekaartje was voor de school.

Toen kwam het eindexamen, je had enorm last van de tijdsdruk, en misschien omdat het examen startte met een lastig wiskunde examen, begon de week taai en was de toon gezet. Je haalde niet de gemiddelde 5,5 bij het centraal eindexamen. School adviseerde Engels en Nederlands overnieuw te doen, die vakken mocht je niet wegstrepen. En je hoefde maar 1,6 meer te halen, wat 1,5 bleek te zijn omdat er een foutje door twee correctoren was gemaakt. Een foutje die een school mag maken?

Je oefende weer goed en haalde thuis binnen de tijd prima cijfers. En toen kwam het examen Engels. In een zaal waar 9 studenten zaten en het stil was, hoorde en zag jij alles van een organisatie die werkte met 12 surveillanten die meerdere keren binnen kwamen en waarvan jij nu nog kan zeggen wat ze aanhadden, deden en welke geluiden ze maakten.

Wat was je boos toen je thuiskwam; jij die je concentratie bij dit examen zo nodig had, hebt je kans niet kunnen pakken. We dienden gelijk een klacht in. Bij een examen zou een stille en rustige omgeving beloofd zijn volgens het protocol en docenten die je kenden hadden hier mogelijk wel eens even extra aandacht aan mogen geven? Jij was toch die hardwerkende prettige student?
Je klacht werd zenuwachtig aangehoord, men was zich niet bewust geweest van rinkelende sleutels en gepraat in de zaal en ja al die surveillanten mochten er zijn volgens het rooster en met deze surveillanten zou nog gesproken worden.

Maar ja, wat had jij hier concreet aan? We belden met de voorzitter van de examencommissie die aangaf dat hij de secretaris aan het werk had gezet om te kijken of er precedenten waren en dat er misschien mogelijkheden waren. Er werd in ieder geval benadrukt dat bij een negatieve uitslag er door hun contact zou worden opgenomen.
De uitslag was voor jou negatief, bij Nederlands had je 0,9 meer gescoord. Maar bij Engels kwam je 0,6 tekort. Je hebt een 4,4 gehaald. Dat zagen wij al om acht uur in de ochtend toen de normering bekend werd gemaakt.

Je mentor belde om 15.00 uur met de bevestiging dat je het niet gelukt was. Dat er nog terug zou worden gekomen op de klacht dat wist zij niet en ze gaf je weinig kans, en ja je had toch al die jaren last gehad van tijdsdruk bij een examen en …

Ja, je had altijd last van tijdsdruk, maar je had je ook altijd ingezet en er het beste van gemaakt, anders was je niet zover gekomen. En deze klacht was terecht; 12 surveillanten bij een examen waar 9 studenten zaten. En kwamen die 12 maar 1 keer binnen? Zaten ze rustig? Maakten ze geen geluid? Of hadden ze sleutels, zompige schoenen, etc. Etc.

Wat ga je nu doen vroeg de mentor? Had ook hier concreter de school niet iets in kunnen betekenen? Je leerling meenemen naar nieuwe mogelijkheden? Zijn daar geen protocollen voor? Hoe help ik een gezakte student naar nieuwe inzichten? Ken ik de leerling, ben ik ervoor die leerling?

We hadden graag eerst gehoord van de examencommissie wat nu het antwoord was op onze klacht; want bij een negatief resultaat zou er contact worden opgenomen.
We belden zelf weer naar school, de voorzitter was niet bereikbaar, er werd een telefoonnotitie gemaakt.
Wij waren overigens op school uitgenodigd om om half 5 de cijferlijst te tekenen. We moesten ons melden zo was gezegd, bij die vriendelijke docent op de tweede, die er echter niet was, de school was sowieso verlaten, wat wil je ook? Bij een tweede uitslag zijn er niet zoveel studenten en die hoef je geen aandacht te geven?

We melden ons bij de administratie, toevallig ook de secretaris van de examencommissie die niet wist dat we nog gebeld zouden worden? Ben je dan niet gebeld door de mentor, ja dat wel. Maar we zouden ook nog iets horen of er met de klacht iets gedaan was? De secretaris ging onhandig appen, de voorzitter zat nog in vergadering en kon ons pas over een uur bellen of dat Oké was….

Misschien wilden we alleen maar aandacht, begrip, een luisterend oor, een beloofde terugbelactie?

Een hardwerkende lieve leerling die een jaar overnieuw moet doen omdat de 5;5 norm bij het centraal examen niet gehaald is. We werden om half 6 teruggebeld. Een zenuwachtige voorzitter, die in de ochtend pas een reactie had gehoord van de onderwijsinspectie, en die zojuist pas had gehoord dat Ze een negatief resultaat had.

En ja; de onderwijsinspectie was onvermurwbaar; een gemaakt examen wordt niet teruggedraaid. Ze had eigenlijk halverwege het examen moeten opstappen, dan was er misschien een kans geweest.
Was dat wat wij wilden horen? Wij hadden graag op tijd gehoord door de juiste persoon, dat de klacht niet gegrond was, dat de school geen fout heeft gemaakt en dat de organisatie van het examen helemaal toppie was. Dat het enorm balen is voor jou maar dat we je uitnodigen op school om te kijken wat jouw mogelijkheden zijn om het volgende jaar je VWO examen te halen.

We hebben de cijferlijst nog niet ondertekend, gaan we maandag bellen met de onderwijsinspectie? We hebben in ieder geval geen vertrouwen meer in de communicatie van een school, van deze school! Elke student heeft zijn verhaal, zijn kansen, zijn of haar mogelijkheden. Passend onderwijs? Een coronajaar?
Een gemiste kans, die wij zo graag hadden gehad!
Een gemiste kans voor een luisterend oor.

Laaiend en teleurgesteld! Maar ik ben trots op jou; doorzetter, aanpakster; houd je luisterend oor, aandacht voor die ander en gebruik alleen die dopjes bij een slecht georganiseerd examen!